Majątek Kazimierzów powstał w roku 1886 i był wcześniej częścią dóbr Mierzyn noszącym nazwę Antoniów. Nazwa Kazimierzów najpewniej wywodzi się od postaci Kazimierza Strzelckiego, który w latach 1864 – 1869 był właścicielem majątku Mierzyn. Po jego śmierci dobra Mierzyn przeszły w ręce żony – Zenobii z Kiedrzyńskich, oraz córek – Kazimiery Barbary i Józefy Anny. Córki otrzymały część majątku – Antoniów, zwany już wtedy Kazimierzowem, a po zawarciu małżeństw z braćmi – Stefanem i Józefem Bronikowskimi, wywodzącymi się z Wielkopolski, majątek Kazimierzów przeszedł w ręce rodziny Bronikowskich. Kazimiera i Stefan Bronikowscy odsprzedali swoją część majątku Józefie i Hilaremu Bronikowskim. Ich syn Czesław Bronikowski otrzymał Kazimierzów w roku 1918. W tym czasie majątek został podzielony na dwie części: Kazimierzów I i II.

W okresie międzywojennym posiadaczami tych dwóch części byli: Antoni Brycht, Antoni Salomon, Stanisław Sienkiewicz, Stanisław Miller, Romuald Miller.

W 1933 roku Kazimierzów został nabyty przez Karola Bennicha syna, który był znanym przemysłowcem łódzkim pochodzenia niemieckiego. Jego ojciec Karol Bennich w roku1865 założył Tkalnię Ręczną i Przędzalnię Wyrobów Wełnianych przy ulicy Piotrkowskiej 105 .Po śmierci Karola seniora w roku 1905 firma prowadzona była przez jego synów-min. Karola.

Gdy przyszła II wojna światowa majątek obejmujący przede wszystkim tereny leśne, położony na uboczu większych miejscowości, stał się miejscem znanym i odwiedzanym przez ludzi I konspiracji. Dwór znajdujący się na Kazimierzowie I oraz folwark Kazimierzów II dawały możliwość schronienia i koncentracji oddziałów partyzanckich skupionych w AK. W tym czasie majątkiem administrował Mikołaj Watman, bardzo przyjazny partyzantom. Dwór spłonął w maju 1944 r. w czasie pacyfikacji wsi Żerechowa przeprowadzonej przez okupanta niemieckiego.

Od roku 1945 zabudowania folwarku Kazimierzów II stały się miejscem przebywania oddziałów Konspiracyjnego Wojska Polskiego – największej antykomunistycznej organizacji zbrojnej w centralnej Polsce po wojnie. Przybywali tutaj członkowie batalionu „Żniwiarka” skupiającego partyzantów powiatu piotrkowskiego. Po wojnie majątek został rozparcelowany.